သတိထားကြည့်မိရင် ကိုယ့်ရဲ့မှတ်ဥာဏ်နဲ့အနီးဆုံးရှိနေတဲ့ လူလက်တဆုပ်ဆိုတာလည်း အချိန်နဲ့အမျှ လွင့်ပါသွားနေတယ်။ မှိန်ဖျော့လာနေတယ်။ လိုချင်ချင် မလိုချင်ချင် လူအသစ်တွေ ဘဝအသစ်တွေ တဖျတ်ဖျတ်လှန်လို့နေတယ်။ "ဒါကိုပဲ ဘဝလို့ခေါ်တယ် " လို့ သက်ပြင်းချပြီး သံဝေဂသီချင်းဆိုချင်ဆို။ အချိန်တခုမှာ အတူရှိနေဖူးတဲ့ သူငယ်ချင်းမိတ်​ဆွေများဟာ အပြီးတိုင် ပျောက်ကွယ်သွားတာမဟုတ်ပဲ အလင်းလျှော့လိုက်တဲ့ကြယ်တွေလို တနေရာမှာတော့ရှိနေမှာပဲ။ 

ရန်ကင်း ၁၂လုံးတန်းက ညမီးရောင်တွေကိုကြည့်ရင်း၊ " စိုးစိတ်တိုးတိတ်လွမ်းချိန်ကိုပေးပြီး စိုးလွင်လွင်ကိုပြန်ယူသွားတဲ့ရန်ကင်း " ဆိုတဲ့ (ဆရာ)အောင်ခင်မြင့်စာသားအကြောင်း အချိန်အတော်ကြာ ပြောပြရင်း၊ တညလုံးမအိပ်ပဲနေပြီး ဆိုင်မဖွင့်ခင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထမင်းကြော်သွားမှာရင်း၊ ရီစရာမကောင်းတာတွေကို ရီစရာကောင်းအောင် ရီကြရင်း၊ ဂစ်တာတီးရင်း၊ သီချင်းအော်ဆိုရင်း၊ ဆေးလိပ်မလောက်အောင်သောက်ရင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်ရင်း၊ ဆဲရင်းဆိုရင်းနဲ့

(ဆရာ)အောင်ချိမ့်ရေးတဲ့ " အဲ့ဒီတုန်းက မိုက်မဲမှုကို အခုလိမ္မာယဥ်ကျေးမှုနဲ့ မလဲပါဘူး ဘာနဲ့မှလည်းမလဲပါဘူး " ဆိုတာလို ကျနော့်အနေနဲ့ ဘဝအပေါ်ကျေးဇူးတင်စရာရှိတာက ပိုက်ဆံမလောက်တဲ့အရွယ်မှာ သူငယ်ချင်းတွေကို ကောက်ရခဲ့ပါတယ်။ ကိုယ်လုပ်ချင်တာလုပ်ရဖို့ အင်းစိန်ကနေ ကလေးဆေးရုံကို လမ်းလျှောက်သွားပြီး ၊ အိမ်ပေါ်ကပြုတ်ကျပြီး၊ လမ်းပေါ်လေလွင့်သွားပြီး၊ အဖေ့ဆီ ပြန်ရောက်လာပြီး နောက်ခြောက်နှစ်အကြာမှာ ကျနော့်သူငယ်ချင်းတယောက်ဟာ မဂ်လာဆောင်တော့မယ်။ တယောက်က နာတာရှည်ရောဂါနဲ့ ကျနော်မသိလိုက်တဲ့နေ့မှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့။ တယောက်က တောထဲမှာ။ တယောက်က နိုင်ငံခြားမှာ။ အားလုံးဟာ အားလုံးနဲ့အဝေးမှာ။

Castle on the hill သီချင်းထဲက ငယ်ဘဝရှိတဲ့အပြန်လမ်းကို ကားမောင်းသွားရတဲ့အခါ တယောက်ယောက်က မျက်ရည်ဝဲမိခဲ့ရင် ကျနော်တို့အချင်းချင်းလက်ညှိုးထိုးပြီး ခွီကြဦးမလား။  သတ်သေတဲ့ရုပ်ရှင်တွေခဏခဏကြည့်ပြီးမှ အင်းလျားကန်ဘောင်မှာ " လွမ်းရတဲ့ညတွေလွန်ပါစေ " သီချင်းကို အုပ်ဖွဲ့သီဆိုကြတဲ့ ကိုနေဝင်းတို့ ဦးရဲလွင်တို့ကိုမြင်တော့ (အဲ့ဒီအတိုင်း) အသက်ရှင်ချင်လာတယ်ဆိုရင် ဘဝကို တွယ်ငြိရာများကျနေမလားမသိပါဘူး။