သတိထားကြည့်မိရင် ကိုယ့်ရဲ့မှတ်ဥာဏ်နဲ့အနီးဆုံးရှိနေတဲ့ လူလက်တဆုပ်ဆိုတာလည်း အချိန်နဲ့အမျှ လွင့်ပါသွားနေတယ်။ မှိန်ဖျော့လာနေတယ်။ လိုချင်ချင် မလိုချင်ချင် လူအသစ်တွေ ဘဝအသစ်တွေ တဖျတ်ဖျတ်လှန်လို့နေတယ်။ "ဒါကိုပဲ ဘဝလို့ခေါ်တယ် " လို့ သက်ပြင်းချပြီး သံဝေဂသီချင်းဆိုချင်ဆို။ အချိန်တခုမှာ အတူရှိနေဖူးတဲ့ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေများဟာ အပြီးတိုင် ပျောက်ကွယ်သွားတာမဟုတ်ပဲ အလင်းလျှော့လိုက်တဲ့ကြယ်တွေလို တနေရာမှာတော့ရှိနေမှာပဲ။ ရန်ကင်း ၁၂လုံးတန်းက ညမီးရောင်တွေကိုကြည့်ရင်း၊ " စိုးစိတ်တိုးတိတ်လွမ်းချိန်ကိုပေးပြီး စိုးလွင်လွင်ကိုပြန်ယူသွားတဲ့ရန်ကင်း " ဆိုတဲ့ (ဆရာ)အောင်ခင်မြင့်စာသားအကြောင်း အချိန်အတော်ကြာ ပြောပြရင်း၊ တညလုံးမအိပ်ပဲနေပြီး ဆိုင်မဖွင့်ခင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထမင်းကြော်သွားမှာရင်း၊ ရီစရာမကောင်းတာတွေကို ရီစရာကောင်းအောင် ရီကြရင်း၊ ဂစ်တာတီးရင်း၊ သီချင်းအော်ဆိုရင်း၊ ဆေးလိပ်မလောက်အောင်သောက်ရင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်ရင်း၊ ဆဲရင်းဆိုရင်းနဲ့ (ဆရာ)အောင်ချိမ့်ရေးတဲ့ " အဲ့ဒီတုန်းက မိုက်မဲမှုကို အခုလိမ္မာယဥ်ကျေးမှုနဲ့ မလဲပါဘူး ဘာနဲ့မှလည်းမလဲပါဘူး " ဆိုတာလို ကျနော့်အနေနဲ့ ဘ...